هوا چقدر خوب و دو نفره ست …

من هستم و خدا …

و در جاده ی زندگی ، صورتم مهمان نسیمی که معطر شده از امید …

به خودم میگم : هیچ چیز ارزش این رو نداره که دستم رو از دستان مهربون خدا بکشم بیرون و بگذارم تو دست غیر خدا …

راستی اونکه دستان مهربان خدا رو  به غیر او فروخت غیر از افسوس چه چیزی رو بدست آورد ؟